Emptiness is filling me...

Pazar günleri bana haftanın en boş günü olarak gelir. Yıllardır değişmez bu hissiyat. Ertesi günü doldurabilme telaşı, bir yandan da önceki günden üzerinize çöken yorgunluk sizi iki uçtan gerer, bir cumartesi gecesi çekiştirir bir pazartesi... Pazartesi için yapılacak ütü, yıkanacak ve asılacak çamaşırlar varken cumartesiden kalan dağınıklık (misal bira şişeleri) ile o günün yorgunluğu bir aradadır. Bu üşengeçlik ve gerilim yüzünden hiç bir şey çekici gelmez, sağa sola kıpırdamak istemez insan. Pazar günlerinden nefret ederim...

Fenerbahçe beni ve sevenlerini üzmeye devam ediyor. Maç hakkında yapılabilecek her türlü yorumu blogidmanyurdu'ndan takip ediyorum ama yine de maç hakkındaki izlenimlerimi sıralamak istiyorum:

-İlki, galiba kaç haftadır sadece mücadele ederek maç kazanamadığını gören futbolcular bu hafta mücadele etmeden kazanmayı denedi.

-İkincisi, Selçuk Şahin denen köftecinin artık ticaret hayatına konsantre olması ve Fenerbahçe'yi batırmaktan vazgeçmesi gerekiyor, salıverin bu adamı nereye giderse defolsun gitsin. Kendisini seven bir tane Fenerbahçe taraftarı varsa bana söyleyin allahaşkına yahu...

-Üçüncüsü ise Deniz Barış'ı yuhlayan taraftarlara yuh demek istiyorum: adam joker gibi nereye koyarsanız oynamaya ve elinden geleni yapmaya çalışıyor. Yetenekleri ilk 11'de oynamak için yeterli olan birisi değil sadece. Sakatlıklar nedeniyle mecburen oynuyor bu adam.

Fenerbahçe bizi üzmeye devam ediyor...

Futbol bir kenara bu haftasonu Kuzenim nihayet İstanbul'a geldi, yarın bir sinema prodüksiyon şirketinde çalışmaya başlıyor.İlk işinde şans onun yanında olsun, umarım istediği gibi bir hayat kurabilir.

Benim hayatımda da iş konusunda bazı değişiklikler olursa çok mutlu olacağımı hissediyorum, en azından hayata dair kaybolan heyecanıma bir çare olabilir. Bu aralar en edilgen modlardayım, sanırım kendime çekidüzen vermem lazım.

Ya da bu hissiyat tamamen Pazar günü ve Fenerbahçe'nin durumu ile ilgilidir...

Görüşmek üzere